Θυμάμαι τον εαυτό μου τα καλοκαίρια στην Αίγινα από παιδί. Κολυμπούσαμε στα βραχάκια, στην αριστερή πλευρά από το φανάρι του Μπούζα. Το ψυγείο μας λειτουργούσε με παγοκολώνες. Στο παλιό σπίτι της οικογένειας στα Πλακάκια η οικογένεια έπαιρνε σειρά για να πάει αλλά θυμάμαι και πολλά Σαββατοκύριακα όπου τα περνούσαμε όλη η οιγογένεια μαζί. Θυμάμαι την θεία μου την Νέλλυ, την θεία Εστέρ και την μητέρα μου Υβέτ να ετοιμάζουν εξαίσια γεύματα που τα τρώγαμε όλοι μαζί κάτω από τη δροσιά του πεύκου της αυλής. Θυμάμαι την γιαγιά Καντέν που με έβαζε να κάνω δουλειές στο κτήμα: μία τα φιστίκια, μία το κρασί, συνεχώς κάτι έβρισκε να μας απασχολεί. Το ψηφιδωτό της συναγωγής της Αίγινας μάλλον το γνώρισα σχετικά μεγάλη γιατί δεν το θυμάμαι από παιδί. Είναι και αυτό ένας μάρτυρας πως Έλληνες εβραίοι κατοικούσαν στο νησί από παλιά. Η Αίγινα είναι ο τόπος της καρδιάς μου, και στηρίζω την συντήρηση του ψηφιδωτού της από καρδιάς. Στήριξε και εσύ!